Πέμπτη 27 Μαΐου 2010

Ούτε μια λέξη

Δεν έχει νόημα.
Παραιτούμε
Και εάν όχι «παραιτούμαι», τότε περιμένω ένα θαύμα.

Μπορεί τις μέρες που δουλεύω να μπαίνω σε δεκάδες πολυκατοικίες, να διαβάζω χίλια δυο πράγματα χαραγμένα σε τοίχους ή κολλημένα σε ασανσέρ, αλλά νομίζω πως θέλει πολύ προσπάθεια να βρω κάτι πιο προωθημένο απ’ αυτό…

Ο φίλος «Billy» μου έστειλε αυτήν την ανακοίνωση.
Χαρείτε την!
Αν υπάρχει κάτι πιο αντιδραστικό, νομίζω είναι η πυρηνική αντίδραση χιλιοστά του δευτερολέπτου πριν την έκρηξη ατομικής βόμβας…

Πείτε μου
Τι ερώτημα σας γεννάται από την στιγμή που βλέπετε το «αξίωμα» του συντάκτη;


Δευτέρα 24 Μαΐου 2010

οχου...

δεν μας έφτανε η κρίση...
δεν μας έφταναν τα spreads που έχουν ξεφύγει εντελώς...
δεν μας έφτανε η ανθελληνικη προπαγάνδα των γερμανών...
έχουμε και τους ms.ratter που παίζουν την πεμπτη 27 μάη
στην terra incognita...




και απ' ότι έμαθα, έχουν και
καινούρια τραγούδια...

ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΕΚΕΙ!
θα' ναι super!

Παρασκευή 21 Μαΐου 2010

Άρθρο 2ο


"Το πλύσιμο των μπαλκονιών και το τίναγμα των ρούχων επιτρέπεται κατά τις πρωινές ώρες μέχρι τις δέκα (10) το πρωί και αφού ληφθεί πρόνοια ώστε να μη ρίχνονται σκουπίδια ή σκόνες στους κάτω ενοίκους. Για τον σκοπό αυτό οφείλει κάθε νοικοκυρά πριν από το τίναγμα να ενημερώνει την ένοικο του κάτω διαμερίσματος, ώστε να αποφεύγονται προστριβές και παρεξηγήσεις."


Για το σκοπό αυτό, οφείλει κάθε νοικοκυρά να επιτελεί τους έμφυλους ρόλους της, που τώρα έρχονται και σε συσκευασία νόμου του κράτους.

Οφείλει να ενημερώνει την ένοικο του κάτω διαμερίσματος για την επιβολή του πατριαρχικού προτύπου σε όλες τις εκφάνσεις της ανθρώπινης ζωής, έτσι ώστε να αλληλοκαταστέλλονται.


Κάθε σπίτι και γυναίκα, κάθε σπίτι και καημός


Θα μου πείτε τώρα «με τους νόμους ασχολείσαι;»


Ε αυτό είναι το θέμα. Δεν ασχολούμαι με τους νόμους…


Πάντως αν μένει κανένας εργένης από κάτω, δεν τον σώζει το συγκεκριμένο άρθρο του κράτους εάν εφαρμοστεί κατά γράμμα.

Άλλα πράγματα των σώζουν.


Η επιβολή έχει πολλά ποδάρια…


Τετάρτη 19 Μαΐου 2010

Μικρό Εγχειρίδιο για την επιβίωση της εξεγερσιακής ηθικής.

Ούτε θέλουμε ούτε χρειάζεται να προσθέσουμε έστω και μια γραμμή στα όσα γράφτηκαν τις τελευταίες ημέρες για τα συναισθήματα που προκάλεσαν οι θάνατοι της 5ης Μαϊου στη Marfin. Η οδύνη μας είναι εντελώς δεδομένη όπως δεδομένη είναι και η οργή μας για την υποκριτική ευαισθησία των κάθε είδους αφεντικών, υπουργών και λοιπών παρατρεχάμενων σε σχέση με την αξία της ανθρώπινης ζωής, μιας ζωής που απαξιώνεται καθημερινά και με το χειρότερο τρόπο στα κάτεργα του καπιταλισμού, στα ναρκοπέδια των εθνικών συνόρων, στην καταστολή των κοινωνικών αγώνων.

Ένα ερώτημα όμως περιμένει απάντηση: Τι θα πούμε για τις αιτίες που οδήγησαν στους νεκρούς της Marfin; Θα μιλήσουμε για προβοκάτορες και σκοτεινούς κύκλους, θα αποδώσουμε το περιστατικό σε κάποιους ανεγκέφαλους και κτηνώδεις που παρείσφρυσαν ανάμεσά μας, θα γίνουμε κινηματικά μέντιουμ και θα μιλήσουμε για «την κακιά την ώρα»; Ή μήπως θα επαναπαυθούμε στο λόγο περί πυρασφάλειας του Βγενόπουλου, αυτού του εκ προοιμίου στυγνού εγκληματία, αντιμετωπίζοντας τα γεγονότα ως «αυτονόητα» και «αναμενόμενα» σαν να μιλάμε για φυσικά φαινόμενα στο μετεωρολογικό δελτίο;

Γιατί για εμας, «αυτονόητη» και «αναμενόμενη» είναι μόνο η βία του Κράτους και του Κεφαλαίου. Οι πράξεις των εξεγερμένων δεν μπορεί να είναι παρά αποτέλεσμα συνειδητής επιλογής και ελεύθερης βούλησης.

1.
Και τέτοιες πράξεις δεν μπορούν να οδηγήσουν στον «τυχαίο» θάνατο τριών υπαλλήλων (αν είναι δυνατόν, τι πα να πει «απεργοσπάστες») ούτε να αναζητήσουν προκάλυμμα στον μαινόμενο κοινωνικό πόλεμο (τι πα να πει «παράπλευρες απώλειες»). Δεν είναι τυχαίο πως όλο και περισσότερο στο λόγο μας αναφερόμαστε στην εξεγερτική «αντι-βία». Είτε το θέλουμε είτε όχι, με αυτόν τον τρόπο προσδίδουμε στη βία ηθικό πρόσημο και μιλάμε για μια βία που δεν μπορεί να απομακρύνεται από το στόχο της κοινωνικής απελευθέρωσης και να γίνεται αυτοσκοπός. Αυτή ακριβώς η έννοια της «αντι-βίας» δεν φανερωνει παρά την επιθυμία των εξεγερμένων να δικαιολογήσουν τη χρήση της και όχι απλώς να την εξηγήσουν ως «κοινωνικό φαινόμενο», όπως περίπου θα έκανε στο διδακτορικό του ένας μαρξιστής κοινωνιολόγος. Η εξέγερση δεν είναι μόνο πράξη, είναι και πρόταση, σκοπός της δεν είναι μόνο να «καταφέρει» αλλά και να «πείσει». Και για αυτό αναζητά τα ηθικά της ερείσματα μέσα στο κοινωνικό πεδίο, σε έναν διαρκή διάλογο ανάμεσα στους εξεγερμένους και την υπόλοιπη κοινωνία. Η εύκολη απαξίωση αυτών που προτίμησαν να κάτσουν στον καναπέ αντί να κατέβουν στο δρόμο, δεν πρέπει να παραβλέπει, ότι η εξέγερση αναζητά τους αυριανούς εξεγερμένους ανάμεσα στους μέχρι χτες βολεμένους.

2.
Σε μια πολιτική συγκυρία σαν την τωρινή πρέπει να σταθούμε με γενναιότητα και να παραδεχτούμε πως ένα μεγάλο μερίδιο της ευθύνης των θανάτων της 5ης Μαίου μας αντιστοιχεί, ακριβώς διότι αφήσαμε με ευκολία πίσω μας - ιδιαίτερα από το Δεκέμβρη του ΄08 και μετά - το ζήτημα της εξεγερσιακής ηθικής. Παρασυρμένοι από την ορμή της εξέγερσης, γοητευτήκαμε και συχνά συνταχτήκαμε με διάφορες εκφάνσεις του πολιτικού μηδενισμού, διατηρώντας μια ένοχη σιωπή για πλήθος συμπεριφορών που εμφανίστηκαν γύρω μας (ενδεχομένως και μέσα μας): Αυθαίρετες στοχοποιήσεις των «εχθρών» της εξέγερσης, απαξιώσεις και τσαλακώματα της στοιχειώδους αξιοπρέπειας, αρσενικοί τσαμπουκάδες, λιντσαρίσματα και τραμπουκισμοί, και όλα αυτά με βάση το σαθρό και προφανώς ευμετάβλητο κριτήριο της κατοχής της «απόλυτης αλήθειας» των εξεγερμένων. Και σωπάσαμε εκκωφαντικά όταν οργανώσεις της ένοπλης πάλης (που διεκδίκησαν οι ίδιες για τον αγώνα τους το χαρακτήρα της συνέχισης των εξεγέρσεων με άλλα μέσα), άρχισαν να ξεδιπλώνουν συμπεριφορές που αμφισβητούσαν τον πυρήνα της εξεγερσιακής ηθικής, αρνούμενες να ασχοληθούν με το στοιχειώδες ζήτημα της απαξίωσης της ζωής «του κάθε περαστικού» και εξαντλώντας τη σχετική συζήτηση γύρω από την επάρκεια του προστατευτικού μέτρου των προειδοποιητικών τηλεφωνημάτων. Εν τέλει, υποταχθήκαμε στο θεαματικό χαρακτήρα μιας βίας που αναμφιβόλως απέκτησε φανταχτερή αίγλη και κατάφερε να δημιουργήσει παγκόσμια γεγονότα, χωρίς να σκεφτούμε αν όντως η ριζοσπαστικότητα του αγώνα καθορίζεται από το βαθμό βιαιότητας των μέσων που αυτός χρησιμοποιεί.

3.
Ξέρουμε καλά πως η εξουσία και τα τσιράκια της θα προσπαθήσουν, εκμεταλλευόμενοι το τραγικό συμβάν της 5ης Μάη, να μας φέρουν αντιμέτωπους με το πλαστό δίπολο «βία-μη βία». Δεν τσιμπάμε. Και για αυτόν το λόγο, τη συζήτηση για τα μέσα του αγώνα δεν θα την αφήσουμε στα χέρια των μπάτσων και των τηλεοπτικών εισαγγελέων, στηρίζοντάς την αποκλειστικά σε υποθέσεις για το πώς θα μπορούσε να προκληθεί κίνδυνος για την ανθρώπινη ζωή. Το ξεχείλωμα αυτής της θέσης δεν θα είχε τέλος: Αν σπάσει μία βιτρίνα μπορεί να ακρωτηριάσει ένα χέρι, μία πέτρα μπορεί να αναπηδήσει και να χτυπήσει ένα παιδί, ένα σύνθημα μπορεί να φωναχτεί πολύ δυνατά και να προκαλέσει ανακοπή σε έναν συνταξιούχο του ΟΓΑ, και τελικά ασφάλεια υπάρχει μόνο στις ειρηνικές διαδηλώσεις και ακόμα καλύτερα μέσα στη ζεστή αγκαλιά του καναπέ.
Τα μέσα του αγώνα δεν μπορούν να νοηθούν έξω από το ιστορικό τους πλαίσιο και την κοινωνική συνθήκη που αναδεικνύει τη χρήση τους ως απαραίτητη. Ακόμη και η κοινοβουλευτική δημοκρατία που τόσο «κόπτεται» για την ανθρώπινη ζωή, έχει σχετικοποιήσει μέχρι και την -θεωρητικά απόλυτη για τους αστούς- απαξία της βόμβας, αναδεικνύοντας ήρωες μέσα από τους εκρηκτικούς αγώνες κατά της δικτατορίας. Έτσι και η μολότωφ, σε μια εντυπωσιακή πορεία τριάντα και πλέον χρόνων στους μεταπολιτευτικούς αγώνες στην Ελλάδα, κατέστρεψε καπιταλιστικούς στόχους, προσέφερε άμυνα από την αστυνομία σε κρίσιμες στιγμές και διέψευσε αποτελεσματικά τον πόθο της κυριαρχίας για κοινωνική ειρήνη, εισπράττοντας συχνά διθυράμβους από μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας. Είναι όμως άραγε η καταξίωσή της άσχετη με αυτόν τον μοναδικό συνδυασμό μεγάλης αποτελεσματικότητας και έλλειψης ανθρώπινων απωλειών στην ιστορική της πορεία; Είναι άσχετο το ότι σε όλους τους αγώνες, ακόμη και τους πιο βίαιους όπως ο Δεκέμβρης, είχαμε πάντα τη δυνατότητα να βροντοφωνάζουμε το γνωστό σύνθημα που ζυγίζει τις βιτρίνες με τις ζωές; Το γεγονός είναι, ότι η συζήτηση για τα όρια των μέσων και την αναλογία τους προς το σκοπό έχει ανοίξει και κανείς μας δεν μπορεί να σφυρίζει αδιάφορα.

4.
Διαβάσαμε σε ένα από τα κείμενα που κυκλοφορούν αυτές τις ημέρες και προσπαθούν να επιχειρηματολογήσουν πάνω στην αποκλειστική ευθύνη των καπιταλιστών, ότι η βία της εξέγερσης είναι σαν τρένο που κυλά στις ράγες. "Αν κάποιος αλυσοδέσει ανθρώπους στις γραμμές του, τότε δεν μπορούμε να λέμε ότι είναι ένοχοι οι επιβάτες"...
Στη λογική αυτή μπορούμε εύκολα να αντιτάξουμε το εξής: Μέσα σε κάθε βαγόνι, υπάρχει μία χειρολαβή για έκτακτη ανάγκη. Κάθε επιβάτης που θα αντιληφθεί τους αλυσοδεμένους ανθρώπους στις γραμμές του τρένου και δεν τραβήξει τη χειρολαβή, φέρει μερίδιο ευθύνης για την απώλεια της ζωής τους.

Πρόκειται για μια δύσκολη πολιτική επιλογή. Ξέρουμε ότι μπροστά μας έρχονται αγώνες, αγώνες ενάντια σ' ένα σύστημα που εξαθλιώνει, αποχαυνώνει, δολοφονεί, «ενάντια σ' ένα σύστημα που κλέβει τη ζωή» με όλο και πιο απροκάλυπτο τρόπο. Αγώνες που θα μας ξεπεράσουν σε ορμή, αγώνες ανθρώπων που θα βρεθούν σε απόλυτη απόγνωση και δεν θα έχουν πραγματικά τίποτε να χάσουν. Στους αγώνες αυτούς θα είμαστε εκεί και θα οργανώνουμε με αποφασιστικότητα την επίθεση στο Κεφάλαιο και το Κράτος με όλες μας τις δυνάμεις, δίνοντας ταυτόχρονα το στίγμα μας. Ένα στίγμα που θα επαναλαμβάνει διαρκώς την ανάγκη για έλεγχο των μέσων και των προτεραιοτήτων που θέτει μια εξέγερση. Η πρακτική συνέπεια αυτής της επιλογής μπορεί να μας φέρει αντιμέτωπους με ανθρώπους που μέχρι χτες θα τους θεωρούσαμε συντρόφους. Κι αν χρειαστεί, μπορεί να γίνουμε ντεφετιστές, να αρνηθούμε την άνευ όρων στράτευση σε έναν ανώτερο τυφλό σκοπό, του οποίου η επίτευξη θα μπορούσε να μας οδηγήσει στην εξαχρείωση.

Μπορεί για κάποιους και κάποιες η θέση αυτή να μοιάζει «ανθρωπιστική», «ηθικιστική» ή «ηττοπαθής». Λίγο μας νοιάζει. Θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε με όλα τα μέσα, οπλισμένοι με την πεποίθηση ότι αν την όποια εξεγερτική ηθική την διαδεχθεί ένας εξεγερτικός μηδενισμός, αν στο όνομα του οποιουδήποτε ανώτερου εξεγερσιακού σκοπού κυριαρχήσει ο κοινωνικός κανιβαλισμός, τότε η προστασία των μελών της κοινωνίας θα παραδοθεί στα χέρια του Νόμου και της Τάξης και το Κράτος θα ανακτήσει όλη τη χαμένη ιστορική του νομιμοποίηση ως «ο κατεξοχήν προστάτης» και «εγγυητής» της κοινωνικής συνύπαρξης.

Και τότε, θα έχουμε ήδη χάσει.

Θεσσαλονίκη, 17/5/2010
από τη
ΜΗΧ(Α)ΝΗ

Πέμπτη 13 Μαΐου 2010

Σχετικά με τα γεγονότα της 5ης Μάη

5 Μάη. Χιλιάδες ανθρώπων κατακλύζουν τους δρόμους, ζούμε μια συγκλονιστική ιστορική εμπειρία. Μέσα σε αυτό το κλίμα έρχεται η είδηση που μας κόβει τα πόδια. Τρεις νεκροί εργαζόμενοι. Ο ενθουσιασμός αίφνης μετατρέπεται σε οδύνη και οργή. Δύσκολα μπορούμε να συγκροτήσουμε πολιτικό λόγο απέναντι στα γεγονότα, ωστόσο πιστεύουμε πως αξίζει να προσπαθήσουμε προς αυτή την κατεύθυνση.

Ο τραγικός θάνατος από ασφυξία τριών ανθρώπων, είναι μια ακόμη πληροφορία που το καθεστώς και οι μηχανισμοί προπαγάνδας του προσπαθούν να διαχειριστούν προσδοκώντας φυσικά τα μέγιστα οφέλη. Στο υπόλοιπο της ανακοίνωσης, δεν θα μας διακατέχει κάποια τάση απάντησης ή απολογίας στις συκοφαντίες όπως ίσως φανεί. Για εμάς είναι ολοφάνερο πως γίνεται προσπάθεια επίθεσης σε ολόκληρο τον αναρχικό αντιεξουσιαστικό ριζοσπαστικό χώρο και στις ιδέες και τις αξίες για τις οποίες παλεύει ως τέτοιος, προσάπτοντάς του τον θάνατο των τριών αυτών ανθρώπων.

Αν ένα πράγμα είναι γνωστό είναι το γεγονός πως το κράτος και οι μηχανισμοί του, μπορούν να διαχειριστούν όσους θανάτους κι αν αφήσουν στο διάβα τους. Από τα κάτεργα εργασίας με τα εκατοντάδες «ατυχήματα» το χρόνο, ως τα σύνορα και τις ωμές δολοφονίες μεταναστών. Από τους εκπολιτιστικούς πολέμους στο Αφγανιστάν, ως τα μπουρδέλα - φυλακές της επαρχίας και τις υπερκερδοφόρες επιχειρήσεις εμπορίας λευκής σαρκός. Και η λίστα δεν έχει τέλος. Έχει μόνο συνέχεια.

Και μιλάμε μόνο για άμεσους (αν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε αυτόν τον όρο) θανάτους που το σύστημα διαχειρίζεται άνετα. Γιατί το σύστημα της ωμής εκμετάλλευσης ανθρώπων παράγει βία καθημερινά. Βία που διοχετεύεται ως άμεση ή έμμεση τρομοκράτηση των κοινωνιών, που κατακερματισμένες καθώς είναι, και χωρίς ουσιαστική γνώση και πραγματική ενημέρωση, δεν είναι στις περισσότερες περιπτώσεις σε θέση να αντιληφθούν, πόσο μάλλον να απαντήσουν. Δεν είναι τυχαίο πως πλέον οι πιο διάσημες απειλές πάνω απ’ τα κεφάλια μας είναι:

«Απεργία ίσον Ανεργία»
«Διεκδίκηση αξιοπρέπειας ίσον Πείνα»
«Αντίσταση ίσον Φυλάκιση και βασανισμοί»

Ένας μη μετρήσιμος καθημερινός θάνατος είναι αυτός της εξαθλίωσης που παράγεται από το τρομοκράτος της αγοράς και των αφεντικών, που τα σημάδια του σιγά σιγά μόνο βλέπουμε, από τις αυτοκτονίες ανθρώπων λόγω χρεών, μέχρι την ανεξέλεγκτη έως και τυφλή πλέον μητροπολιτική βία που αναπαράγεται από τους καταπιεσμένους προς όλες τις κατευθύνσεις.

Αυτό είναι το αποτέλεσμα που διαβλέπει και προσπαθεί να προσαρμόσει το σύστημα στα μέτρα του. Δεν προσπαθούμε να δικαιολογήσουμε την διάχυτη βία από πλευράς των καταπιεσμένων, προσπαθούμε μόνο να αιτιολογήσουμε τη βία αυτή. Το καθεστώς προσδοκά στον αποπροσανατολισμό και κατ’ επέκταση στην ευκολότερη διαχείριση των αποτελεσμάτων της κρίσης σε όλα τα επίπεδα που συνεχώς το ίδιο παράγει, ως βασικό μηχανισμό αφαίμαξης και καθυπόταξης.

Το σύστημα για να αποφύγει την κατάρρευσή του, επιδιώκει και αποβλέπει στην προς όφελός του διαχείριση του θανάτου των κοινωνικών σχέσεων, κομβική και κορυφαία προϋπόθεση ύπαρξής του.

Ζούμε την προσπάθεια διαχείρισης ενός ακόμη θανάτου.
Το πώς γίνεται αυτή η διαχείριση στην συγκεκριμένη συγκυρία είναι κάτι που πλέον το βιώνουμε στο πετσί μας.
-Με την ωμή τρομοκράτηση και παράλληλο βομβαρδισμό παραπληροφόρησης.
-Με την παραποίηση και αποσιώπηση της κρατικής επίθεσης προς την κοινωνία.
-Με την προσπάθεια κατακερματισμού της κοινωνίας και των αγωνιζόμενων κομματιών της, κάτω από την ενορχηστρωμένη στοχοποίηση και κατασυκοφάντηση των πιο επιθετικών πολιτικών συνιστωσών της.

Οι φαινομενικά «φανατικοί υπερασπιστές της ανθρώπινης ζωής και της δημοκρατίας» προσπαθούν με κάθε τρόπο και στην συγκεκριμένη συγκυρία πατώντας σε πτώματα, να ανακόψουν μια ξεκάθαρη τάση μεγάλων κομματιών της κοινωνίας προς ριζοσπαστικές πρακτικές αγώνα και δεν εννοούμε μόνο την «φωτιά» (βλ. πρόσφατη κατάληψη της Ε.Ρ.Τ. από εκπαιδευτικούς, και την βίαιη καταστολή της).

Προσπαθώντας να στρέψουν τα βλέμματα των «ειρηνικών διαδηλωτών» προς έναν «εσωτερικό εχθρό» των ίδιων των διαδηλώσεων αυτή τη φορά, καταφέρνουν ένα πράγμα. Φανερώνουν το πόσο πολύ το σύστημα και οι υποστηριχτές του τρέμουν στην ιδέα της αμφισβήτησης τους. Αμφισβήτηση που παίρνει σάρκα και οστά ως μαζική σύγκρουση με όρους ανατροπής.

Πλέον η επιλογή της αντιβίας, (και πάλι δεν εννοούμε μόνο την «φωτιά») έχει διαχυθεί.

Και οι κρατούντες το γνωρίζουν καλά. Φτιάχνουν έτσι, για μια ακόμη φορά, ένα κλίμα που έχει πλέον, (πέρα από το να παραδειγματίσει όσους και όσες σκέφτονται να διεκδικήσουν με συγκρουσιακούς όρους), πέρα ως πέρα ολοφάνερους στόχους. Να φοβίσει, να τρομοκρατήσει και να απονοηματοδοτήσει κάτι που όπως όλα δείχνουν, φοβούνται και τρέμουν οι ίδιοι που φτιάχνουν το κλίμα αυτό.

Οι «φανατικοί υπερασπιστές της ανθρώπινης ζωής και της δημοκρατίας», οι «πολιτισμένοι» ανθρωποφάγοι των δελτίων «ειδήσεων» και των «ενημερωτικών» εκπομπών δεν διστάζουν μπροστά σε τίποτα. Τα φερέφωνα του καθεστώτος θα είναι οι τελευταίοι που θα ζητήσουν συγγνώμη για τα εγκλήματα τους. Το γεγονός ότι η μια γυναίκα ήταν έγκυος γι’ αυτούς ήταν μόνο ευκαιρία για περισσότερο αίμα.

Το ότι δεν δίνουν δεκάρα για την ανθρώπινη ζωή ήταν είναι και θα είναι το βασικό χαρακτηριστικό όλων των πρόθυμων υποστηριχτών αυτού του άθλιου συστήματος.

Δεν εκπλησσόμαστε. Aυτά τα λέμε από πάντα.
Όμως

Αδυνατούμε να ξέρουμε το ποιοι, γιατί δεν ήμασταν εκεί. Μπορούμε .όμως να ερμηνεύσουμε εν μέρη το πως και το γιατί. Στο δρόμο κατεβαίνουν κομμάτια ετερόκλητα που όχι μόνο κρύβουν πολλές εσωτερικές αντιθέσεις αλλά και αγεφύρωτα χάσματα. Αυτό που ξέρουμε είναι πως η επιλογή της βίας όχι ως μέσο, αλλά ως συνθήκη ύπαρξης, αυτοεκπλήρωσης, επιβεβαίωσης μέσα από την εικόνα της, δεν έχει τίποτα να προσφέρει σε αυτό που λέμε ανταγωνισμό με πολιτικούς όρους. Αντίθετα είναι μέχρι και εχθρική. Όταν λειτουργεί κάποιος με θεαματικούς όρους, καθιστά την δράση αυτοσκοπό. Η αντιβία είναι πολιτικό εργαλείο ανάμεσα σε πολλά αλλά, και όχι εργαλείο επιβίωσης στο δρόμο ή συνήθεια. Έτσι το τρίπτυχο μέσο - φορέας μέσου - συγκυρία, δεν διαχωρίζεται. Ελέγχεται συνεχώς από τα υποκείμενα, και οι επιλογές τους που μεταφράζονται σε πολιτική ευθύνη, του δίνουν ουσία, όνομα και χώρο. Είναι η ικανή και αναγκαία συνθήκη για να προωθήσουμε την υπόθεση της κοινωνικής απελευθέρωσης και μέσα σε αυτό το πλαίσιο οφείλουμε να κινηθούμε, στο βαθμό που μπορούμε να αποτρέψουμε και να απομονώσουμε αυτές τις λογικές που γκρεμίζουν εν μια νυκτί ότι χρόνια τώρα οι αγωνιζόμενοι άνθρωποι κτίζουν.

Σύμφωνα με την προηγούμενη ανάλυσή μας, ως αναρχικές /οι, δεν μπορούμε να έχουμε σχέση με την παράνοια που προωθεί η εξουσία. Δεν βλέπουμε βιτρίνες, βλέπουμε τους ανθρώπους και τις σχέσεις τους. Παλεύουμε έτσι ώστε οι βιτρίνες να σπαστούν επιτέλους από τους μέσα. Και αυτό δεν γίνεται απ’ τη μια μέρα στην άλλη ή μπορεί να γίνει μέσα σε μια στιγμή. Το βλέμμα των αγωνιζόμενων ανθρώπων δεν μπορεί να σταματά μπροστά στην ασπίδα ή στη βιτρίνα.

Ως αναρχικοί/ες, παλεύουμε για την απελευθέρωση του ανθρώπου απ’ ότι τον καταπιέζει. Για την αλληλεγγύη και την αξιοπρέπεια.. Για την ανθρώπινη ζωή. Κανένας άθλιος δεν θα καταφέρει να αλλάξει τη πορεία του αναρχικού – αντιεξουσιαστικού κινήματος, πόσο μάλλον την ιστορία του.

Δολοφόνοι είναι οι εξουσιαστές
και το ξέρουν, και το ξέρει ο καθένας και η καθεμία


κατάληψη terra incognita Μάης 2010

terraincognita.squat.gr/

Τετάρτη 12 Μαΐου 2010

Σαν να μην έγινε τίποτα.

συγνώμη
Παιδιά απέσυρα όπως καταλάβατε τις τελευταίες αναρτήσεις μου, γιατί σε πολλούς δεν άρεσε το ύφος και η θέση που έβγαινε, και διέβλεψα πως θα γινόταν το έλα λα μεην, κοινώς λιντσάρισμα.

Δεν θέλω να συνεχίσω να ασχολούμαι άλλο με απαντήσεις σε σχόλια
Απαξιώθηκα και υποτιμήθηκα

Ζητώ συγνώμη που σαν ατομικότητα αυτά που νιώθω και προσπαθώ να εκφράσω από ‘δω μέσα, δεν συνάδουν με το συνολικό σχεδιασμό, γιατί είμαι απλά εξωγήινη, χθεσινή στα πράγματα και στην τελική δεν μου πέφτει λόγος για τίποτα.
Από δω και πέρα, για άκρος πολιτικά ζητήματα, σαν "στρατιώτης του κινήματος", θα μιλώ μόνο μέσα από συλλογικές διαδικασίες συνελεύσεων.
Αλλά θα απαιτήσω, με την καλή έννοια του όρου, απ’ όσους άνοιξαν το στόμα τους για κριτική, να μην περιμένουν άλλους να βγάλουν το φίδι από την τρύπα.
Ας μιλήσουν κι αυτοί δημόσια.
Θέλω να ακούσω υπεύθυνες απόψεις.
Η πατάτα είναι καιρό εδώ και περιμένει καυτή.

Κι απ’ την πλευρά μου,
μαλακία μου που προσπάθησα να μιλήσω σαν άτομο με προκλητικό τρόπο για πράγματα που κατά την γνώμη μου αξίζουν κριτική.
Έχω πολλά να μάθω ακόμη.

Προς το παρόν αυτολογοκρίθηκα.
μαθαίνω να σφυρίζω ανέμελα.
περιμένοντας τα κάστανα, επιτέλους να βγουν. Αν βγουν…

Καληνύχτα