14 Σεπτεμβρίου 1873

"Η όψη αυτών των δινών είναι μεθυστική
Κύματα, πιο ψηλά!
Άνεμοι, πιο δυνατά!
Είναι πολύ στενάχωρο να ζει κανείς
Εδώ τα όνειρα είναι τόσο μεγάλα
Δεν θα' ταν καλύτερα να ξαναγεννηθεί κανείς
Και να εξεγερθεί για να χαθεί
Μέσα στον πάταγο των γεγονότων"


Και μια εκ των υστέρων επεξήγηση...
πρόκειται για ποίημα της επαναστάτριας της κομμούνας των Παρισίων Louise Michel (εικονιζόμενη) και γράφτηκε στις 14 Σεπτεμβρίου 1873.

λευτεριά στον ηλία νικολάου

η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας.
κανένας όμηρος στα κελιά της δημοκρατίας.
Λιάκο σύντομα κοντά...

ευχάριστοι συνειρμοί

Είχε λιγάκι κρύο σήμερα.
Σαν να σου έλεγε ο στρατηγός άνεμος:
«Βάλε παιδάκι μου κάνα κασκορσέ παραπάνω μη κρυώσεις. Μπαίνει ο χειμώνας και δε έχει συνηθίσει ακόμα το δερματάκι σου το κρύο πάνω στο μηχανάκι»
(επίτηδες δεν βάζω «ν» στο «μη» κρυώσεις και στο «δε» έχει).

Έτσι αναγκαστικά έπρεπε να φορέσω τα χειμωνιάτικα γάντια μου.
Διαφορετικά, τώρα θα είχα γεμίσει το πληκτρολόγιο με ενυδατική κρέμα, και θα είχα κατεβάσει τα μούτρα ως το πάτωμα που δεν ακολούθησα την λαϊκή ρήση
«των τροφίμων τα παιδιά πριν κρυώσουν παίρνουν μαζί τους τον κατάλληλο εξοπλισμό».

Δεν θα το πολυκουράσω.
Τα γάντια λοιπόν, που αυτά είναι η αφορμή που γράφω δεύτερη συνεχόμενη μέρα, είχαν μέσα κάτι σαν χώμα, κάτι σαν πετραδάκια, κάτι από πέρσι τέλος πάντων.
Και από πέρσι το χειμώνα δεν θυμάμαι να έχτισα κάτι φορώντας τα.

Και δεν θα τα πλύνω
Και ακούω Σμέρνα
Και χαίρομαι

Υπάρχουν και νεκροί στην χώρα των εμπορευμάτων

Σαν τρελός όλη μέρα, το μυαλό μαρμελάδα από
φανάρια/
λακκούβες/
κουτιά/
κορναρίσματα/
παράνοια/
οδούς/
αριθμούς/
ονόματα/
θυροτηλέφωνα/
νεύρα/
πολλά νεύρα/
κουμπάκια/
ορόφους/
πάρε/
δώσε/
ρέστα/
τρέλα/
μανιβέλα και πίσω…

Ε λοιπόν λίγο πριν μια μανιβέλα, στην είσοδο μιας οικοδομής την βρήκα!



Δεν είναι δυνατόν σκέφτηκα σαν είδα την καρτούλα αυτή.
Με γελούν τα μάτια μου!
Ε μα δείτε την!
Αγελαδίτσες, χρυσάφι, και όλα τα καλούδια,
με το υπερσλόγκαν:
«Υπάρχουν ευκαιρίες στην χώρα των εμπορευμάτων.»
Ευχόμουν πραγματικά να γυρίσω την κάρτα από την άλλη, να δω ένα τεράστιο αλφάδι και να γράφει με μεγάλα γράμματα:

«ΨΑΡΩΣΕΣ ΜΑΛΑΚΑ! ΠΑΝΤΟΥ ΒΛΕΠΕΙΣ ΚΑΦΡΙΛΕΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΗΡΕΜΗΣΕΙΣ!»

Παραδόξως όμως η ευχή μου δεν πραγματοποιήθηκε (πράγμα που σπάνια συμβαίνει)
Και ήταν καφρίλα.
Μια από τις χιλιάδες που μας σερβίρουν καθημερινά. Και για τις οποίες σε μικρές στιγμές ελευθερίας μονάχα παίρνουμε το αίμα μας πίσω…



Δεν γινόταν όμως παρόλα αυτά να μην γευτώ την φέτα ψωμιού με το έτοιμο πασαλειμμένο βουτυράκι, και να φέρω με πλάγιο τρόπο στο blog αυτό την παρακάτω αφίσα:



20-21-22 λοιπόν θα τα πούμε στο 3ήμερο της +τεχνία- στην Αθήνα στη σχολή καλών τεχνών. Όσοι άπιστοι προσέλθετε.
Όσο για τους φίλους από την Βουλγαρία που θα θελήσουν να κατέβουν,
να κάτι που (μαθαίνεται εύκολα απ’ έξω και) ίσως βοηθήσει…

ποια πόλη του φωτός;

θα έπαιρνα κι εγώ θέση με τη σειρά μου στο γαϊτανάκι των αποκαλύψεων που ξεκίνησαν δύο σύντροφοι (revolutionimages.wordpress.com και eimai-ki-egw-blogger.blogspot.com) αλλά βλέπετε σήμερα το πρωί βρήκα το εξής μήνυμα απέναντι απ' το σπίτι μου...γι' αυτό συντρόφια μαζέψτε τις αναρτήσεις σας! Ο Θεός βλέπει από ψηλά!